O naszej wspólnocie

Wspólnota „EMAUS” działa przy Parafii p.w. Podwyższenia Krzyża Św. w Rzeszowie. Powstała w 1999 roku z natchnienia Ducha Świętego i inicjatywy ks. Mariusza Mika, ówczesnego wikariusza tejże parafii. Pierwsze spotkania miały charakter ogólny. Stopniowo wspólnota rozrastała się i dojrzewała duchowo. Wiosną 2002 r. wyłonieni zostali pierwsi animatorzy, po czym rozpoczęliśmy pierwsze rekolekcje Odnowy, tzw. Seminarium Życia w Duchu Świętym. Liderem wspólnoty jest Anna Pokrywka.

Działalność

Charakterystyczną cechą Odnowy stanowi przeżywane zwykle intensywnie i głęboko doświadczenie obdarowania Duchem Świętym i Jego łaskami, zwane wylaniem Ducha Świętego lub chrztem w Duchu Świętym. Przynosi ono nawrócenie, umocnienie wiary i wierności przykazaniom, a zwłaszcza zdynamizowanie postawy apostolskiej, zgodnie z zapowiedzią Chrystusa „Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami” (Dz 1,8).

Katolicka Odnowa Charyzmatyczna rozeznaje następujące cele:

Upowszechnianie i pogłębianie dążenia do świętości przez stałe nawracanie do Chrystusa i coraz pełniejsze przyjmowanie Go jako Zbawiciela, Mistrza i Pana, rozwój cnót teologicznych i moralnych, uczestnictwem w liturgii, przyjmowaniem sakramentów z pogłębianiem wiedzy religijnej z aktywnym uczestnictwem w pastoralnej i apostolskiej misji Kościoła, doprowadzenie do świadomego otwarcia się na przyjęcie Osoby i działania Ducha Świętego, pogłębianie należytego rozumienia owoców Ducha Świętego łącznie z charyzmatami i posługiwania się nimi dla budowania wspólnoty Kościoła, służba w mocy Ducha Świętego w ewangelizacji świata słowami i osobistym świadectwem wiary i życia. Katolicka Odnowa charyzmatyczna żyje i działa w jedności ze stolicą Apostolską i hierarchią, czego wyrazem są częste kontakty Międzynarodowych Służb Katolickiej Odnowy Charyzmatycznej Rady i Biura (IC-CRS) z Ojcem Świętym i jego urzędami w Rzymie. Obecnie Ruch tan w Kościele na całej ziemi gromadzi największą liczbę członków spośród wielu innych ruchów przeszło 70 milionów członków.

Kardynał Leon Józef Suenens jeden z czterech moderatorów Soboru Watykańskiego powiedział: Odnowa jest poruszeniem Ducha, łaską, powiewem Ducha i szansą Kościoła na wiosnę, a najpiękniejszym dniem dla Odnowy będzie dzień, kiedy nikt nie będzie już o niej mówił, ponieważ wniknie ona w krwioobiegu codziennego życia Kościoła. 

Wspólnota wg. katechizmu

Jak mówi Katechizm Kościoła Katolickiego wspólnota ludzka to powołanie każdego katolika do ukazywania obrazu Boga i przekształcanie się na obraz Jedynego Syna Ojca czyli Jezusa Chrystusa. Każdy jest wezwany do boskiego szczęścia. W szczególności dotyczy ono całej wspólnoty ludzkiej. 

I. Wspólnotowy charakter powołania ludzkiego

1878 Wszyscy ludzie są wezwani do tego samego celu, którym jest sam Bóg. Istnieje pewne podobieństwo między jednością Osób Boskich, a braterstwem, jakie ludzie powinni zaprowadzić między sobą w prawdzie i miłości. Miłość bliźniego jest nieodłączna od miłości Boga.

1879 Osoba ludzka potrzebuje życia społecznego. Nie jest ono dla niej czymś dodanym, lecz jest wymaganiem jej natury. Przez wymianę z innymi, wzajemną służbę i dialog z braćmi człowiek rozwija swoje możliwości; w ten sposób odpowiada na swoje powołanie.

1880 Społeczność jest grupą osób powiązanych w sposób organiczny zasadą jedności, która przekracza każdą z nich. Społeczność, zgromadzenie widzialne i zarazem duchowe, trwa w czasie; dziedziczy przeszłość i przygotowuje przyszłość. Każdy człowiek staje się dzięki niej "dziedzicem", otrzymuje "talenty", które wzbogacają jego tożsamość i których owoce powinien pomnażać. Słusznie więc każdy człowiek jest zobowiązany do poświęcania się na rzecz wspólnot, do których należy, i do szacunku wobec władz troszczących się o dobro wspólne.

1881 Każdą wspólnotę określa jej cel, a zatem kieruje się ona własnymi regułami. Jednak "osoba ludzka jest i powinna być zasadą, podmiotem i celem wszystkich urządzeń społecznych".

1882 Niektóre społeczności, takie jak rodzina i państwo, odpowiadają bardziej bezpośrednio naturze człowieka. Są dla niego konieczne. Aby umożliwić jak największej liczbie osób uczestnictwo w życiu społecznym, należy zachęcać do tworzenia zrzeszeń i instytucji wybieralnych "dla celów gospodarczych i społecznych, kulturalnych i rozrywkowych, sportowych, zawodowych i politycznych. Są to społeczności albo o zasięgu krajowym, albo międzynarodowym". Taka socjalizacja jest także wyrazem naturalnego dążenia ludzi do zrzeszania się, by osiągnąć cele, które przerastają ich indywidualne możliwości. Rozwija ona zdolności osoby, a zwłaszcza zmysł inicjatywy i odpowiedzialności. Pomaga w zagwarantowaniu jej praw.

1883 Socjalizacja niesie także pewne niebezpieczeństwa. Zbyt daleko posunięta interwencja państwa może zagrażać osobistej wolności i inicjatywie. Nauczanie Kościoła wypracowało zasadę nazywaną zasadą pomocniczości. Według niej "społeczność wyższego rzędu nie powinna ingerować w wewnętrzne sprawy społeczności niższego rzędu, pozbawiając ją kompetencji, lecz raczej powinna wspierać ją w razie konieczności i pomóc w koordynacji jej działań z działaniami innych grup społecznych, dla dobra wspólnego".

1884 Bóg nie chciał zatrzymać dla samego siebie sprawowania wszelkich władz. Każdemu stworzeniu powierza zadania, które jest ono zdolne wypełniać stosownie do zdolności swojej natury. Ten sposób rządzenia powinien być naśladowany w życiu społecznym. Postępowanie Boga w rządzeniu światem, świadczące o ogromnym szacunku dla wolności ludzkiej, powinno być natchnieniem dla mądrości tych, którzy rządzą wspólnotami ludzkimi. Powinni oni postępować jak słudzy Opatrzności Bożej.

1885 Zasada pomocniczości jest przeciwna wszelkim formom kolektywizmu. Wyznacza ona granice interwencji państwa. Zmierza do zharmonizowania relacji między jednostkami i społecznościami. Dąży do ustanowienia prawdziwego porządku międzynarodowego.

źródło: http://www.katechizm.opoka.org.pl/rkkkIII-1-2.htm

fot. Paula Rzońca

Modlitwy za kapłanów

Modlitwa o uświęcenie kapłanów

O Jezu, wiekuisty Najwyższy Kapłanie, zachowaj Twoich kapłanów w opiece Twojego Najświętszego Serca, gdzie nikt im nie może zaszkodzić. Zachowaj nieskalanymi ich namaszczone dłonie, które codziennie dotykają Twojego świętego Ciała. Zachowaj czystymi ich wargi, które zraszane są Twoją Najdroższą Krwią. Zachowaj czystymi ich serca naznaczone wspaniałą pieczęcią Twojego Kapłaństwa. Spraw aby wzrastali w miłości i wierności Tobie, chroń ich przed zepsuciem i skażeniem tego świata. Wraz z mocą przemiany chleba i wina udziel im również mocy przemiany serc. Błogosław ich trudowi, aby wydał obfite owoce. Niech dusze którym służą, będą ich pociechą tu na ziemi a także wieczną koroną w życiu przyszłym. Amen.

św. Tereska

Do Jezusa, Odwiecznego Kapłana

O Jezu, Odwieczny Arcykapłanie, Boski Ofiarniku, który w niezrównanym porywie miłości dla ludzi, Twych braci, sprawiłeś, że chrześcijańskie kapłaństwo wytrysnęło z Boskiego Serca Twego, nie przestawaj wlewać w Twych kapłanów ożywczych strumieni Twej nieskończonej miłości. Żyj w nich, o Panie, przeistaczaj ich w siebie, uczyń ich mocą łaski swojej narzędziami swego miłosierdzia. Działaj w nich i przez nich i spraw, by przyoblekłszy się zupełnie w Ciebie przez wierne naśladowanie Twych godnych uwielbienia cnót, wykonywali mocą Twego imienia i Twego ducha uczynki, któreś sam zdziałał dla zbawienia świata. Boski Odkupicielu dusz, spojrzyj, jak wielu jest jeszcze pogrążonych w ciemnościach błędu. Policz owieczki zbłąkane, krążące nad przepaścią, wejrzyj na tłumy ubogich, głodnych, nieświadomych i słabych, jęczących w opuszczeniu. Wracaj do nas, o Jezu, przez Twych kapłanów. Ożyj w nich rzeczywiście, działaj przez nich i przejdź znowu przez świat ucząc, przebaczając, pocieszając, poświęcając się i nawiązując na nowo święte więzy miłości łączące Serce Boże z sercem człowieczym. Amen.

Z modlitewnika Sióstr Urszulanek SJK

Modlitwa za kapłanów

Panie Jezu, Ty wybrałeś Twoich kapłanów spośród nas i wysłałeś ich, aby głosili Twoje Słowo i działali w Twoje Imię. Za tak wielki dar dla Twego Kościoła przyjmij nasze uwielbienie i dziękczynienie. Prosimy Cię, abyś napełnił ich ogniem Twojej miłości, aby ich kapłaństwo ujawniało Twoją obecność w Kościele. Ponieważ są naczyniami z gliny, modlimy się, aby Twoja moc przenikała ich słabości. Nie pozwól, by w swych utrapieniach zostali zmiażdżeni.Spraw, by w wątpliwościach nigdy nie poddawali się rozpaczy, nie ulegali pokusom, by w prześladowaniach nie czuli się opuszczeni. Natchnij ich w modlitwie, aby codziennie żyli tajemnicą Twojej śmierci i zmartwychwstania. W chwilach słabości poślij im Twojego Ducha. Pomóż im wychwalać Twojego Ojca Niebieskiego i modlić się za biednych grzeszników. Mocą Ducha Świętego włóż Twoje słowo na ich usta i wlej swoją miłość w ich serca, aby nieśli Dobrą Nowinę ubogim, a przygnębionym i zrozpaczonym - uzdrowienie. Niech dar Maryi, Twojej Matki, dla Twojego ucznia, którego umiłowałeś, będzie darem dla każdego kapłana. Spraw, aby Ta, która uformowała Ciebie na swój ludzki wizerunek, uformowała ich na Twoje boskie podobieństwo, mocą Twojego Ducha, na chwałę Boga Ojca. Amen.

Modlitwa za kapłanów Pawła VI

O Panie, daj sługom Twoim serce, które obejmie całe ich wychowanie i przygotowanie. Niech będzie świadome wielkiej nowości, jaka zrodziła się w ich życiu, wyryła się w ich duszy. Serce, które byłoby zdolne do nowych uczuć, jakie Ty polecasz tym, których wybrałeś, by byli sługami Twego Ciała Eucharystycznego i Twego Ciała Mistycznego Kościoła. O Panie, daj im serce czyste, zdolne kochać tylko Ciebie taką pełnią, taką radością, taką głębokością, jakie wyłącznie ty potrafisz ofiarować, kiedy staniesz się wyłącznym, całkowitym przedmiotem ludzkiego serca. Serce czyste, które by nie znało zła, chyba tylko po to, by je rozpoznać, zwalczać i unikać, serce czyste jak dziecka, zdolne do zachwytu i do bojaźni. O Panie, daj im serce wielkie, otwarte na Twoje zamysły i zamknięte na wszelkie ciasne ambicje, na wszelkie małostkowe współzawodnictwo międzyludzkie. Serce wielkie, zdolne równać się z Twoim i zdolne pomieścić w sobie rozpiętość Kościoła, rozpiętość światła, zdolne wszystkich kochać, wszystkim służyć, być rzecznikiem wszystkich. Ponadto, o Panie, daj im serce mocne, chętne i gotowe stawić czoła wszelkim trudnościom, wszelkim pokusom, wszelkim słabościom, wszelkiemu znudzeniu, wszelkiemu zmęczeniu, serce potrafiące wytrwale, cierpliwie i bohatersko służyć tajemnicy, którą Ty powierzasz tym synom Twoim, których utożsamiłeś z sobą.W końcu, o Panie, serce zdolne do prawdziwej miłości, to znaczy zdolne rozumieć, akceptować, służyć i poświęcać się, zdolne być szczęśliwym, pulsującym Twoimi uczuciami i Twoimi myślami. Amen.

Modlitwa za kapłana (Wspólnotowa)

Módlmy się.

Święta Trójco Jedyny Boże zmiłuj się nad nami. To Ty Panie pogłębiasz naszą wiarę przez naszego kapłana. To Ty Panie udzielasz nam rozgrzeszenia i przemawiasz do nas słowem – konkretnym słowem przez usta naszego kapłana przy kratkach konfesjonału. To Ty Panie powołałeś ks. Damiana, aby z pokorą i cichością, z cierpliwością i miłością jednoczyć nas w Duchu Świętym. To Ty Panie postawiłeś przed nami ks. Damiana, aby zasiać w nas wiarę, nadzieję i miłość. To Ty Panie sprawiasz, że przez Twojego sługę, a naszego kapłana odkrywamy swoje powołanie. Prosimy Cię Panie o łaskę i błogosławieństwo dla ks. Damiana – w jego powołaniu. Prosimy Cię Panie o dary Ducha Św. dla ks. Damiana. Prosimy Cię Panie o jasne znaki Twojej woli dla niego. Duchu Św. przyjdź - prosimy. Duchu Św. oświecaj i prowadź ks. Damiana. Duchu Św. zadbaj o swoją świątynię – niech ks. Damian wznosi kolejne Twoje dzieła na chwałę Boga, aby rozpalał serca ludzi, aby przez Ciebie Panie i zgodnie z Twoją wolą zaganiał zbłąkane owce do Twojej zagrody. Dziękujemy Ci Panie za ks. Damiana. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego, chwalimy i wielbimy Cię Boże. Amen.

Roman Rz.