Tajemnica Ducha Bożego
"Tego, co Boskie, nie zna nikt, tylko Duch Boży" (1 Kor 2, 11)
Życie moje - życiem wiary
"Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus. Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie" (Ga 2, 20)
Drodzy Parafianie i Goście, Siostry i Bracia w Chrystusie!
W tym wyjątkowym czasie świąt Zmartwychwstania Pańskiego pragniemy z głębi serca przekazać Wam najserdeczniejsze życzenia – pełne wiary, nadziei i miłości. Niech radość poranka wielkanocnego – kiedy to pusty grób stał się świadectwem zwycięstwa życia nad śmiercią, światła nad ciemnością, miłości nad grzechem – rozświetla także Wasze życie i domy. Niech Chrystus zmartwychwstały, który pokonał śmierć, obdarza Was swoim pokojem i prowadzi drogą prawdy oraz dobra. Niech umacnia Waszą wiarę, napełnia serca nadzieją i uczy kochać tak, jak On nas ukochał – aż po Krzyż. Życzymy Wam, by te święta były czasem odnowienia ducha, pojednania z Bogiem i bliźnimi, a także głębokiego przeżycia tajemnicy paschy – przejścia ze śmierci do życia. Niech spotkania przy wielkanocnym stole będą pełne miłości, bliskości i wdzięczności za dar rodziny i wspólnoty. Niech radosne Alleluja! rozbrzmiewa nie tylko w świątyniach, ale przede wszystkim w Waszych sercach – każdego dnia, nie tylko od święta.
z pasterskim błogosławieństwem, modlitwą i wdzięcznością za wspólną drogę wiary – duszpasterze z parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Rzeszowie
Wspólnota wg. katechizmu
Jak mówi Katechizm Kościoła Katolickiego wspólnota ludzka to powołanie każdego katolika do ukazywania obrazu Boga i przekształcanie się na obraz Jedynego Syna Ojca czyli Jezusa Chrystusa. Każdy jest wezwany do boskiego szczęścia. W szczególności dotyczy ono całej wspólnoty ludzkiej.
I. Wspólnotowy charakter powołania ludzkiego
1878 Wszyscy ludzie są wezwani do tego samego celu, którym jest sam Bóg. Istnieje pewne podobieństwo między jednością Osób Boskich, a braterstwem, jakie ludzie powinni zaprowadzić między sobą w prawdzie i miłości. Miłość bliźniego jest nieodłączna od miłości Boga.
1879 Osoba ludzka potrzebuje życia społecznego. Nie jest ono dla niej czymś dodanym, lecz jest wymaganiem jej natury. Przez wymianę z innymi, wzajemną służbę i dialog z braćmi człowiek rozwija swoje możliwości; w ten sposób odpowiada na swoje powołanie.
1880 Społeczność jest grupą osób powiązanych w sposób organiczny zasadą jedności, która przekracza każdą z nich. Społeczność, zgromadzenie widzialne i zarazem duchowe, trwa w czasie; dziedziczy przeszłość i przygotowuje przyszłość. Każdy człowiek staje się dzięki niej "dziedzicem", otrzymuje "talenty", które wzbogacają jego tożsamość i których owoce powinien pomnażać. Słusznie więc każdy człowiek jest zobowiązany do poświęcania się na rzecz wspólnot, do których należy, i do szacunku wobec władz troszczących się o dobro wspólne.
1881 Każdą wspólnotę określa jej cel, a zatem kieruje się ona własnymi regułami. Jednak "osoba ludzka jest i powinna być zasadą, podmiotem i celem wszystkich urządzeń społecznych".
1882 Niektóre społeczności, takie jak rodzina i państwo, odpowiadają bardziej bezpośrednio naturze człowieka. Są dla niego konieczne. Aby umożliwić jak największej liczbie osób uczestnictwo w życiu społecznym, należy zachęcać do tworzenia zrzeszeń i instytucji wybieralnych "dla celów gospodarczych i społecznych, kulturalnych i rozrywkowych, sportowych, zawodowych i politycznych. Są to społeczności albo o zasięgu krajowym, albo międzynarodowym". Taka socjalizacja jest także wyrazem naturalnego dążenia ludzi do zrzeszania się, by osiągnąć cele, które przerastają ich indywidualne możliwości. Rozwija ona zdolności osoby, a zwłaszcza zmysł inicjatywy i odpowiedzialności. Pomaga w zagwarantowaniu jej praw.
1883 Socjalizacja niesie także pewne niebezpieczeństwa. Zbyt daleko posunięta interwencja państwa może zagrażać osobistej wolności i inicjatywie. Nauczanie Kościoła wypracowało zasadę nazywaną zasadą pomocniczości. Według niej "społeczność wyższego rzędu nie powinna ingerować w wewnętrzne sprawy społeczności niższego rzędu, pozbawiając ją kompetencji, lecz raczej powinna wspierać ją w razie konieczności i pomóc w koordynacji jej działań z działaniami innych grup społecznych, dla dobra wspólnego".
1884 Bóg nie chciał zatrzymać dla samego siebie sprawowania wszelkich władz. Każdemu stworzeniu powierza zadania, które jest ono zdolne wypełniać stosownie do zdolności swojej natury. Ten sposób rządzenia powinien być naśladowany w życiu społecznym. Postępowanie Boga w rządzeniu światem, świadczące o ogromnym szacunku dla wolności ludzkiej, powinno być natchnieniem dla mądrości tych, którzy rządzą wspólnotami ludzkimi. Powinni oni postępować jak słudzy Opatrzności Bożej.
1885 Zasada pomocniczości jest przeciwna wszelkim formom kolektywizmu. Wyznacza ona granice interwencji państwa. Zmierza do zharmonizowania relacji między jednostkami i społecznościami. Dąży do ustanowienia prawdziwego porządku międzynarodowego.
źródło: http://www.katechizm.opoka.org.pl/rkkkIII-1-2.htm
fot. Paula Rzońca
Nasze pismo parafialne "ZNAK ZBAWIENIA"
Pismo parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Rzeszowie "ZNAK ZBAWIENIA" wydawane jest w każdą niedzielę.
W tym piśmie podejmowane są różne sprawy z dziedziny teologii np. tłumaczenie słowa Bożego. Zamieszczane są intencje Mszy Św. na dany tydzień, niektóre ważniejsze ogłoszenia i informacje dotyczące życia parafii.
Zapraszamy do czytania tej gazetki oraz do czytania prasy katolickiej w ogóle.
